Idzie ciasto przez miasto całkiem ogromniaste                          G a C D

lecz kawał kremu nie wiedzieć czemu ciągnie się za ciastem

myśli ciasto: po co krem mi? Gdy go zgubię w mieście

będę chudsze i nareszcie przejdę ulic dwieście

bo na razie wciąż się wlokę z kremowym ogonem

zapomniało, że zostało z kremu przyrządzone

Przeszło Wołczyn no bo mały, chciało dojść do Brzegu

Pod Murowem już pędziło jak na piątym biegu

Ze wszech stron dochodzi do turystów wieść                      C G F C

Chcesz odpocząć, ale też chcesz dobrze zjeść                     a G F C

Kieruj się na ciasta kremowego szlak

Wita cię Stobrawski Park

I Łubniany, Kup, Popielów minęło po drodze

Gdy Brzeg jawił się w oddali zmęczyło się srodze

lecz gdy doszło ledwo zipiąc prawie na skraj miasta

to garść marnych okruszynek pozostała z ciasta

wraca ciasto ulicami krem zbierając wszędzie

myśli czy jak się poskleja nadal ciastem będzie?

Pomyśl cieście czy biec w mieście tobie się opłaca

gdy krem stracisz za czas jakiś po krem będziesz wracać! 

Idzie ciasto przez miasto całkiem ogromniaste

lecz kawał kremu nie wiedzieć czemu ciągnie się za ciastem...

i tak dalej i tak dalej

Drzemie dżdżownica po dżdżystym dniu     D A   G   A

marzy o dżemie z żołędzi stu                         D   A   G  A

co go przyrządza przemiły zwierz                G  A  h  G

nie żubr, nie żaba, nie żuk lecz jeż                D   A   G  A

dżem jest w rażąco żółtym kolorze

jak miód od pszczółek ta żółć a może

jeż do przeżucia dał te żołędzie

kurze co drzemie sobie na grzędzie

o dżdżownicy to piosenka                                 D   A   G

rzekłbyś śliskie życie ma

bo dżdżownica też jest piękna

domem jej stobrawski park

kura ta lubi grzebać nóżkami

szukając dżdżownic pod korzeniami

więc rozmarzona uważać musi

by na dżdżownicę kur się nie skusił

„Przemyśl ma młódko” mówił jej wujek

„że jeż na ciebie również poluje

więc marz o dżemie lecz nie od jeża

boś jest przysmakiem dla tego zwierza

szczególnie teraz w tak dżdżystej porze

jeż zamiast dżemu cię przeżuć może”

więc nie jest ważne, że żyjesz w parku

patrz dokąd zmierzasz i myśli miarkuj


 

Co było pierwsze jajo czy kura?   D A h G       

A jeśli kura to kura która?         G  D G  A         

Duża czy mała? I które jajo?     D   A h G        

O to się kury pytają!                  G A D        

Już długo trwają kurze dysputy     e  A   D G

bo są i duże i liliputy!                   G  D  G  A

Jeżeli pierwsza kura być może    D  A  G  A

to w jakim była kolorze?      D  A  D

Czy pierwsza była kura brązowa?  D  A  h  G

Biała lub żółta lub kasztanowa?   G  D  G  A

Może pstrokata, może łaciata       D  A h G

Czy ta co biega czy lata?        G A D

A może pierwszym miało być jajo?   e  A  D  G

O to się wszystkie kury pytają!         G  D G  A

Czy je zniesiono w Łubnianach w stawie  D  A  G  A

Lub je złowiono w Stobrawie? G  A  D

Bo jeśli jajo to jakiej klasy?               D A h G

Czy wielkie niczym dwa ananasy      G  D  G A

czy też malutkie jak od papużki?      D A h G

lub pierwsze były wydmuszki?             G A D

Czy nakrapiane, a może białe                e A D G

kremowe lub też brązowe całe?            G D G A

I kto by znieść mógł to pierwsze jajo?    D A G A

O to się kury pytają!                             D A D

Słyszał kur wrzaski kogut w kurniku G   D

i zapiał: „Dosyć mam tego krzyku!    e    D

Na nic się zdadzą wasze dysputy           A  h

bo przecież pierwsze były koguty!”                  G   D

 
GWIAZDKA W BORACH
Z nieba spadła pierwsza gwiazda    D A G A
ziemię skryje biały puch                  D A G A
jeszcze dziś spotkam Ciebie święty e G D A
dziś przyniesiesz mi prezenty          e A D A
Małą Panwią spłynie gwiazdki duch
rozświetlona już ulica każda
i w Pokoju pokój ludziom w Ładzy ład
jeszcze dziś chwycisz mnie za rękę
znów jak kiedyś będzie pięknie
bratem będzie dla mnie cały świat

Teraz śpij bracie śpij
niechaj anioł cię otuli skrzydłem swym
niech kraina w gwiazdach cała
na świat wyda świata Pana
i niech spełnią się najskrytsze twoje sny

W Kup kupione wszystkie już cukierki
słodki zapach świętej nocy okrył las
radzą radni w Domaradzu
i w Bierdzanach wszyscy radzą
jak najlepiej przeżyć ten świąteczny czas
już Starościn biały w puchu cały
Świerczów z nutą świerszczy w pieniach wiedzie prym
grają Kanie pod Kaniowem
i w Jagiennej jagnię młode
w Rybnej śpiewa w tę noc świętą stado ryb

„SPOTKAMY SIĘ KIEDYŚ”
Spotkamy się kiedyś na szlaku nad Stobrawy brzegiem
Wśród lilii polnych maków witać będziesz rzekę
Spotkamy się wśród zieleni i łąk umajonych
Gdy dzień się zarumieni, skryje się czerwony

Spotkamy się kiedyś w Łubnianach gdzie cis rozłożysty
Problemów runie ściana bo dusza artysty
Zielona droga szlaku wskaże nam nasz cel
Czerwonokrwisty zachód zmieni myśli w biel

Spotkamy się kiedyś w Brynicy, gdzie staruszek buk
troski szum Swornicy koić będzie mógł
gdzie wiatr czesze łąki jak w salonie szef
gdzie widłak, fiołek, żonkil i przyrody śpiew

Spotkamy się kiedyś w lesie gdzie Stobrawski Park
Gdzie wiatr pieśni niesie, sosnom zgina kark
Rozmarzysz się w zadumie, gdzie spokoju kwiat
Przystaniesz, i zrozumiesz, że tu jest twój świat


DESZCZ
Co ja mogę w deszczu czas
kiedy moknie ze mną las
Gdy Stobrawa cała w parku zlana
w strugach stoi po pas po kolana
co ja mogę kiedy wiatr
po Stobrawskim Parku gna
kiedy szumią sosny w mokrym borze
groźnie nucąc niczym sztorm nad morzem

Nawet w czasie deszczu pięknie tutaj jest
przecież słońce w sobie masz wystarczy nawet mały gest
chwycić przyjaciela dłoń, jeden uśmiech już osuszy toń
i nie ważne, że ci moknie kark
bo za oknem przecież masz Stobrawski Park

Deszcz o szyby cicho dzwoni
w ciszy śpiewa polny konik
wiatr wtóruje jego smutnej pieśni
już nie słychać innych zwierząt leśnych
czasem tylko dzięcioł stuknie
czasem basem jeleń huknie
czasem myszkę także da się słyszeć
gdy chrobotem przerwie parku ciszę

czasem zaszeleści jez
albo kania gwizdnie tez
lub tez natarczywa mucha
bzyknie cicho koło ucha
w takim deszczu w burzy czas
milknie szybko cały las
ale nawet wtedy tu w Stobrawie
jest wspaniale, mokro lecz ciekawie
 
PRAGNIENIE
Móc usiąść przy łubniańskim cisie, wsłuchać się w szum sześciuset lat
i zasiąść móc przy pełnej misie, tu się gotować uczył świat
podziwiać łąki umajone i świst rozwianych końskich grzyw
móc patrzeć w słońcem zlaną stronę, na Bryniczance zacząć spływ

To Łubniany, poprowadzi cię stobrawski szlak
To Łubniany tutaj każdy powie tobie "tak"
Tu tęcza swój początek ma, a szczęścia los
co dzień potrafi gubić trzos

Zamoczyć usta przy "Studzionce", być może znów się stanie cud
zobaczyć orły i zaskrońce, czarnych dzięciołów dostrzec trud
poznać historię Szwedów którzy zginęli wśród łubniańskich grusz
wsłuchać się w szum francuskich drużyn, napoleońskich głosów dusz

Otworzyć serce na motyle pazia królowej w dłoni skryć
z chmarą jeleni przebiec milę, jak nigdy móc szczęśliwym być
patrzeć jak bujny świat na łące otwiera się na serce twe
móc krzyknąć z lisem i zającem "Stobrawski Parku kocham cię"


WIOSNA W BRYNICY
Śnieg w Brynicy opadł już
zawiał z Kup cieplejszy wiatr
z polnej drogi wzniósł się kurz
opadł na wiosenny kwiat

Wiosna przyszła jaskółka daje znak
kwieciem pokrył się Stobrawski Park
wiosna przyszła choć żaru z nieba brak
zgiął się zimy w płaczu kark

Na Stawowej boćki dwa
brodzą pośród mokrych traw
płynie rzeką mała kra
w słońcu żyć zaczyna staw

Na Kwiatowej kwiatów moc
Polna zielenieje też
Na Klimasa żółty koc
to żonkile, a w nich jeż

 PĘPEK ŚWIATA
1) Kiedy Pan Bóg zgiął swój kark
przed wiekami stworzył park
gdy Mu anioł bił oklaski
stwierdził: Nazwę go stobrawski
A potem niewiele czekał
i ulepił w nim człowieka
Więc dlatego dziś w tym gaju
każdy czuje się jak w raju

ref O co biega? O co chodzi? G D CD
świat w Stobrawie się narodził GDCD
i wpływ potem miał głęboki e A
park stobrawski na epoki C D G

2) Adam z Ewą przy Stobrawie e D e
jedli jabłko w gęstej trawie a e
kiedy Bóg Adama wołał D e
Adam z ziemi wziął kamola C D e
chciał powiedzieć, że czas cały
bawił się kawałkiem skały
i że on pojęcia nie ma
kto mógł zeżreć jabłko z drzewa
lecz nim zdążył, kamień ten C D
spadł mu i ukruszył się C D
tak się z zaczął z trafu tego G D C
czas kamienia łupanego C D G

3) W tymże parku kiedyś żyła
baba, która chłopa biła
bo gdy wracał podchmielony
w łeb dostawał od swej żony
kiedyś rzekł, skoro mnie bije
głowę swą garnkiem zakryję
kiedy w metal wbiję ciało
będzie wtedy mniej bolało
Ta genialna myśl sprawiła,
że się wówczas narodziła
era zbroi, era miecza,
żelaznego średniowiecza.

4) przed wiekami na zabawie
siedział Kolumb przy Stobrawie,
lecz gdy z parku wyszły dziki
szybko zwiał do Ameryki
A Gutenberg? pisał wtedy
jakie w parku są balety
i gdy potknął się o bruk
rąbnął tekstem - odkrył druk
bo impreza była taka
że świat za nią lata płakał
w parku bawiąc się szalenie
tak powstało Odrodzenie

5) A współczesność? Też w Stobrawie
się zaczęła na zabawie
Bawił tu francuski król
Ludwik oraz jego dwór
Tak bawili się, szaleli
że królowi łeb ucięli
a jak się zorientowali
rewolucję wywołali
no bo głupio tak bez króla
dalej po parkiecie hulać
niech więc każdy mówi, gada
park stobrawski pępkiem świata