Na początku naszej ery Śląsk zamieszkiwali Lugiowie dzielący się na mniejsze plemiona (Mugilonów, Helizjonów, Diunów, Burów), zaś ziemię centralnej Polski lud zwany Wenetami (Wenedami, Winidami, Wendami). Kim byli Lugiowie? Niektórzy historycy uważają ich razem z Wenetami za Prasłowian. Lugiowie za sąsiadów mieli Burgundów zamieszkujących Pomorze Zachodnie, Gotów (tereny dolnej Wisły) oraz Wandalów i Sillinów (południe i południowy zachód od Śląska). W II-IV w. dochodzi do migracji ludności. Wandalowie i Sillingowie odchodzą do Afryki, Burgundowie na teren środkowej Łaby, Goci usuwają się nad Dniepr. W czasach rzymskich przez Śląsk biegł szlak bursztynowy, więc teren był zaludniony, teraz gdy Rzym podupadał, ludy sąsiednie migrowały, Lugiowie usuwali się na opuszczone tereny i Śląsk zaczął pustoszeć. To, że już wtedy (I-IV w.) istniał na terenie Śląska Opolskiego (tereny Odry i wzdłuż rzeki Mała Panew) prężny ośrodek osadniczy utrzymujący kontakty z kupcami handlującymi w Cesarstwie Rzymskim, jest faktem. Świadczą o tym nie tylko liczne znalezione tu monety rzymskie, ale i grób "książęcy" odkryty w 1885 r. w Opolu-Gosławicach, datowany na I w. naszej ery. A mimo, że tereny obecnej gminy Łubniany porastała głęboka puszcza, to jednak przynajmniej okresowo ludzie tu bywali i całkiem możliwe, że z osadami z terenów dzisiejszego Opola mieli ścisły związek. Dowodem bytności tu ludzi są urny znalezione w lasach Stobrawskiego Parku Krajobrazowego niedaleko wsi Dąbrówka Łubniańska. W V w. na tereny Śląska napływają Słowianie mieszając się z ludnością lugijską i wenecką. Pewne informacje o tych plemionach mamy dopiero dzięki Geografowi Bawarskiemu z IX w. Wymienia on plemiona Ślężan, Opolan, Dziadoszan i Gołęszyców (inne źródła wspominają jeszcze o Trzebowianach i Bobrzanach). Ziemia łubniańska była wtenczas na obszarze plemienia Opolan. Mimo, że byli to Słowianie, należy pamiętać, że nie był to naród polski zamieszkujący Śląsk, bowiem plemiona te nie miały wspólnych praw, obyczajów i świadomości wspólnego pochodzenia (to miało miejsce w czasach piastowskich). W VII w. (lata ok. 625-660) Śląsk stał się częścią państwa Samona, którego centrum znajdowało się na terenie Moraw. Gdy frankijski kupiec Samo, którego Słowianie zamieszkujący Morawy obrali królem, zmarł - jego państwo się rozpadło (o tym wspomina Kronika Fredegara). Na miejscu państwa Samona powstało państwo Wielkomorawskie, ale najprawdopodobniej Śląsk nie był jego częścią. Państwo to objęło swoim obszarem także Czechy i Wiślan. Na przełomie IX i X w. Czesi wyzwolili się spod panowania Morawian, a w latach 904-905 r. na Morawy najechali Węgrzy, który zadali ostateczny cios w likwidacji tegoż państwa. Spadkobiercami państwa Wielkich Moraw czuli się Czesi i to było przyczyną w X w. ich najazdu na śląskie ziemie.  Śląsk zatem znalazł się pod czeskim panowaniem. Jak w tym czasie żyło się ludziom na śląskiej ziemi? Rodzina (małżeństwo i kilkoro dzieci) uprawiała ok 30 ha ziemi ornej, mając do pomocy parę wołów. W ten sposób była samowystarczalna. Oprócz pracy na roli i hodowli zwierząt zajmowała się zbieractwem, myślistwem, rybołóstwem i bartnictwem. 5-6 takich rodzin stanowiło wieś (ok. 30-40 osób). Kilka takich wsi tworzyło tzw. opole lub osadę.  Opole takie decydowało o organizacji społecznej, czy wspólnym wypasie bydła. Było jednak zbyt słabe (mało liczebne) by decydować o sprawach obronnych, polityce czy sądownictwie. Opola zatem tworzyły plemię. Gdy wsie były zagrożone, dochodziło do pospolitego ruszenia - mężczyźni wyruszali bronić swoich terenów. Wspólne decyzje związane z obronnością, opodatkowaniem się w związku z jakimś ważnym dla plemienia celem, budową wałów, palisad, sądownictwem czy wyborem księcia - były podejmowane na wiecu. Wybrany książę nie był wówczas monarchą despotycznym, nie władał, nie decydował zmuszając do posłuszeństwa resztę. Decyzje były podejmowane przez większość na wiecu. Książę panować nad poddanymi zaczął dopiero w czasach piastowskich, kiedy oprócz zamożności wyróżniało go również od poddanych posiadanie wojów. Mimo czeskiego panowania, plemiona śląskie odgrodzone od Czechów Sudetami, bardziej kulturowo, etnicznie związane były z Polanami. W 990 r. zostały one włączone do tworzącego się państwa Mieszka I, który wtenczas  wykorzystał konflikt Czechów z Niemcami i najechał na Śląsk. Pod koniec X w. przeszły więc pod panowanie piastowskie. Za czasów Bolesława Chrobrego Polska trzykrotnie walczyła z Niemcami (1002-1005, 1007-1013 i 1015-1018), ale walki ominęły Śląsk Opolski. Po śmierci Mieszka II (wnuka Mieszka I) doszło do podziału kraju i powrotu dawnych organizmów plemiennych. Bunt ludu i powrót do wierzeń pogańskich wykorzystał wówczas czeski  książę Brzetysław, który w roku 1038 r. najechał na Polskę maszerując przez Śląsk na Gniezno, paląc i łupiąc je doszczętnie. Po tym zniszczeniu Wielkopolska zupełnie straciła na znaczeniu, a ośrodek władzy w Polsce przeniesiony został na teren Małopolski do Krakowa. Śląsk zaś trafił w ręce czeskie. Dopiero w 1050 r. książę Kazimierz Odnowiciel odebrał Czechom prawie cały Śląsk, przyłączając go znów do Polski. Po Kazimierzu Odnowicielu władzę w Polsce (i na Śląsku) przejmuje Bolesław Śmiały, a po jego wypędzeniu - Władysław Herman. Czesi (książę Brzetysław II) ponownie najechali Śląsk w 1096 r., ale walki toczyły się w Kotlinie Kłodzkiej. W 1109 r. w wyniku bratobójczych bojów między synami Hermana Bolesławem Krzywoustym z Zbigniewem, na Śląsk wkroczył cesarz niemiecki Henryk V, ale boje miały miejsce w północnej części krainy (Głogów, Wrocław), nie na Śląsku Opolskim. W 1138 r. umarł Bolesław Krzywousty, a kraj został podzielony na dzielnice. Od tego roku przez 200 lat Śląsk był dzielnicą zależną od Polski, ale z dużą autonomią. W 1138 r. Śląsk i ziemia lubuska razem z dzielnicą senioralną przypadły najstarszemu synowi Krzywoustemu - Władysławowi Wygnańcowi. Rządził on jedynie 8 lat, a z powodu dążenia do jedynowładztwa, został w 1146 r. przez braci  wygnany z kraju. Dzielnicą senioralną i Śląskiem zaczął wówczas władać Bolesław Kędzierzawy - brat Wygnańca. W 1159 r. umarł Władysław Wygnaniec (w Altenbergu), a w 1163 r. jego żona Agnieszka. Wówczas synowie Wygnańca: Bolesław Wysoki i Mieszko Plątonogi postanowili wrócić na Śląsk. Mimo ich powrotu główne śląskie grody były nadal w ręku Bolesława Kędzierzawego. Dopiero w 1166 r. braciom udaje się zająć i te grody. Początkowo bracia rządzili razem, ale po 1168 r. Mieszko Plątonogi zażądał od brata oddzielnego terytorium. O to samo upomniał się najstarszy syn Bolesława Wysokiego - Jarosław. Syn razem ze stryjem (Plątonogim) oraz Bolesławem Kędzierzawym wystąpił przeciw ojcu (Bolesławowi Wysokiemu) i... wygnali go podobnie jak wcześniej Władysława Wygnańca. Kiedy z wygnania (z Niemiec) Wysoki powrócił, został zmuszony podzielić Śląsk: Mieszko Plątonogi dostał część z Raciborzem, a Jarosław - Opole. W 1177 r. ponownie wygnano ze Śląska Bolesława Wysokiego. Kiedy wrócił do Wrocławia (na wygnaniu był w Krakowie), o część Śląska upomniał się trzeci syn Władysława Wygnańca, a brat Wysokiego - Konrad Laskonogi. Otrzymał on Głogów. W ten sposób Śląsk został podzielony na cztery części: raciborskie, opolskie, wrocławskie i głogowskie. Pod koniec swojego życia Bolesław Wysoki przeżywszy swojego syna Jarosława zdołał  do swego księstwa (wrocławskiego) przyłączyć Opole. Wysoki zmarł w 1201 r. Następcą Bolesława został jedyny żyjący jego syn - Henryk Brodaty. Dzięki zręcznej polityce w jego ręku znalazł się Śląsk, ziemia lubuska, krakowska, duża część Wielkopolski, księstwo opolskie i sandomierskie. Zmarł on w Krośnie Odrzańskim w 1238 r. w Krośnie Odrzańskim. Henryk Brodaty jednak księstwem opolskim władał krótko: 1201-1202. KSIĘSTWO RACIBORSKO-OPOLSKIE 1202-1281 r. W roku 1202 ziemię opolską przejął Mieszko Plątonogi łącząc ją z ziemiami, którymi władał od 1177 r. czyli ziemią raciborską, siewierską, bytomską i oświęcimską. W ten sposób powstało Księstwo Opolsko-Raciborskie z własną linią dynastyczną (patrz mapa wyżej - kolory żółty i zielony). Śląsk był wówczas podzielony na trzy części. Mieszko I Plątonogi rządził tym księstwem od 1202 do 1211 r. (jedyna zmiana to na krótko przed śmiercią odstąpił swemu bratankowi Henrykowi Brodatemu kasztelanię otmuchowską w zamian za 1000 grzywien srebra). W ostatnich chwilach swego życia 1210-1211 r. Mieszko panował również w Krakowie. Po śmierci Mieszka Plątonogiego Księstwem Opolsko-Raciborskim władał jego jedyny syn - Kazimierz I Opolski 1211-1230 r. (Śląsk był wówczas podzielony na dwie części; pozostałymi ziemiami Śląska władał Henryk Brodaty). W 1227 r. Kazimierzowi do księstwa udaje się  przyłączyć gród w Czeladzi (niestety nabytek nie na długo się ostał w rękach opolskich. Wzorem Henryka Brodatego Kazimierz zaczął sprowadzać osadników niemieckich (w dużo mniejszej ilości niż Henryk) i lokować miasta na prawie niemieckim. Pierwszym był biskupi Ujazd. Założył też klasztor norbertanek w podopolskich Czarnowąsach i tam z resztą został pochowany. On też uczynił Opole stolicą księstwa (Plątonogi cenił Racibórz) i rozpoczął w Opolu budowę kamiennego zamku w miejscu istniejącego grodu na Ostrówku. Dokonał również lokacji miasta Opola - na prawym brzegu kanału Młynówka. Gdy zmarł w 1230 r. pozostawił po sobie czwórkę dzieci, wszystkich małoletnich: dwóch synów - Mieszka i Władysława i dwie córki - Więcesławę (która została zakonnicą w Czarnowąsach) i Eufrozynę. Po jego śmierci w 1230 r. opiekę nad dziećmi i jego żoną Wiolą, a także księstwem przejął Henryk Brodaty. Od 1234 r. Henryk Brodaty miał już nad Księstwem Opolskim pełnię władzy, choć przyznawał, że synom Kazimierza przysługuje panowanie nad Opolszczyzną.. W 1238 r. Henryk Brodaty zmarł. Tak duże terytorium przejął po nim jego syn - Henryk Pobożny. Wówczas jednak usamodzielniły się: Księstwo Opolskie i Księstwo Sandomierskie. W 1238 r. lub rok później pretensje do Księstwa Raciborsko-Opolskiego zgłosił syn Kazimierza Opolskiego Mieszko II Otyły i to on zaczął panować w Opolu. I gdy wydawało się, że Henryk Pobożny również będzie jednoczył polskie ziemie, a być może i sięgnie po koronę... dzielnice polskie najechali Tatarzy. Henryk Pobożny zginął pod Legnicą w 1241 r. A czemu zginął? Jedną z przyczyn była ucieczka z pola bitwy w decydującym starciu hufca opolskiego, dowodzonego przez samego księcia Mieszka Otyłego. Jeszcze w 1241 r. Mieszko powrócił na ziemie opolskie spod Legnicy i zajął się odbudową spalonych przez Tatarów ziem. Między innymi spalonego przez Tatarów Opola. W tym samym 1241 r. brat Mieszka Otyłego - Władysław został uznany za pełnoletniego, ale nie doszło do podziału księstwa, gdyż Władysław dostał ziemię w Kaliszu. Gdy jednak w 1244 r. musiał Kalisz opuścić, utrzymywał się jedynie z ziemi rudzkiej i wieluńskiej. (Od roku 1241 Śląsk przeżywał wielkie rozdrobnienie: pod koniec XIII w. było aż 17 księstw śląskich.) Mieszko Otyły umarł młodo - w wieku dwudziestu kilku lat i bez potomka (pochowany został w Raciborzu). Wszystkie jego ziemie przejął jego brat Władysław. Stało się to w roku 1246. Władysław opolski (zwany ze względu na ojca Kazimierzowicem) w księstwie panował do 1281 r. On sprowadził do Opola dominikanów. Kontynuował także budowę zamku w Opolu, rozpoczętą przez Kazimierza. Po jego śmierci Księstwo Raciborsko-Opolskie podzielili na 4 części jego synowie. Przydomki dostali od ziem, którymi władali: Mieszko cieszyński, Kazimierz bytomski, Bolko I opolski i Przemysław (Przemko) raciborski. KSIĘSTWO OPOLSKIE Bolko I opolski zaczął współrządzić razem z ojcem Księstwem Raciborsko-Opolskim w 1277 r. Po śmierci ojca w 1282 r. razem z bratem Kazimierzem zarządzali w Opolu i Bytomiu, a od 1284 r. Bolko I rządził już samodzielnie, ale na malutkiej ziemi opolskiej (patrz mapa poniżej). Ściśle współpracował z Henrykiem IV Probusem, księciem wrocławskim. Za poparcie udzielone Probusowi w walce o władanie Krakowem, w 1289 r. Bolko oraz Henryk III głogowczyk i Przemko ścinawski zostali pod Siewierzem w księstwie bytomskim napadnięci przez księcia płockiego Bolesława II. W walce zginął książę ścinawski Przemko, a Bolko dostał się do niewoli. Więził go Władysław Łokietek. Z niewoli powrócił rok później po zapłaceniu okupu. Kiedy w 1290 r. Henryk Probus zmarł, Bolko miał nadzieję przejąć jego ziemie. Niestety księstwo Henryka podzielili między siebie Henryk III Głogowczyk i Przemysł II - książę wielkopolski. Urażony tym Bolko postanowił zwrócić się w stronę Czechów, stając się lennikiem księcia Czech Wacława II (późniejszego króla Czech (1297 r.) i Polski (1300 r.)) Sojusz z Wacławem II podpisał 17. stycznia 1291 r. Bolko więc w dążeniu o władanie Polską stał się zwolennikiem Wacława, a przeciwnikiem Władysława Łokietka, z którym później walczył i w 1292 r. (w wyprawie na Sieradz) i w 1296 r. (pomagając Henrykowi Głogowczykowi w próbie opanowania Wielkopolski). Po śmierci czeskich Przemyślidów (i Wacława II i Wacława III) Małopolskę zdobył Władysław Łokietek, a książę opolski w końcu fakt ten musiał zaakceptować. On to dokończył budowę zamku na Ostrówku w Opolu, ufundował klasztor oo. franciszkanom (przybyłym do Opola ok. 1238 r.) i kolegiatę św. Krzyża (dzisiejsza katedra opolska), a miasto otoczono obronnymi murami. Bolko zmarł 14 maja 1313 r., a został pochowany w kościele oo. franciszkanów w Opolu. Miał 3 synów, którzy także zostali książętami: Bolesława Pierworodnego, Bolka II Opolskiego i Alberta Strzeleckiego. Jest to czas jednoczenia się Polski i końca rozbicia dzielnicowego. Niestety nie dla Śląska. Małopolską i Wielkopolską zaczął rządził Łokietek, w Czechach zaś po śmierci Wacławów - Jan Luksemburski, hrabia Luksemburga. On to zmusił książąt śląskich do oddania mu hołdu. On też, jako spadkobierca po Wacławie, domagał się korony polskiej. Dopiero syn Łokietka - Kazimierz Wielki doprowadził do ugody z Janem i jego zrzeczenia się pretensji do korony w zamian za 20 000 kop groszy praskich. Syn Jana to Karol Luksemburski, który był nie tylko królem Czech ale i Niemiec, a także cesarzem Rzymsko-Niemieckim. Śląscy książęta byli wówczas lennikami Rzeszy. Bolesław Pierworodny po śmierci ojca (1313 r.) objął panowanie na ziemi wieluńskiej (panował tam do 1326 r.) i w księstwie niemodlińskim (do końca swego życia - 1362 lub 1365 r.). Od 1327 r. był czeskim lennikiem.Od 1336 r. panował także w Prudniku (mógł Prudnik wykupić w zamian za 2000 grzywien za wierną służbę Czechom; od tej chwili czeski Prudnik zaczął być związany ze Śląskiem). Albert Strzelecki w 1313 r. zaczął rządzić z bratem w Opolu i Strzelcach, a od 1323 r. samodzielnie w Strzelcach. Mimo, że nie złożył hołdu lennego, Strzelce też były uważane za czeskie lenno. Zmarł między 1366 a 77 r. i został pochowany w ufundowanym przez siebie klasztorze cystersów w Jemielnicy. Bolko II Opolski samodzielnie Opolem zaczął władać w 1323 r. On też w 1327 r. stał się czeskim lennikiem. Dzięki dobrej gospodarności zgromadził sporo pieniędzy, które wykorzystał zakupując i przyłączając do Opola Byczynę i Kluczbork (od księcia legnickiego Wacława) i Sławięcice (od księcia bytomskiego Bolesława; Sławięcice to dziś dzielnica Kędzierzyna-Koźla). Zmarł w 1356 r. Został pochowany, podobnie jak ojciec w kaplicy św. Anny w klasztorze oo. franciszkanów w Opolu. Miał trzech synów: Władysława Opolczyka, Bolka III i Henryka. Kolejnym władcą Księstwa Opolskiego został najstarszy syn Bolka II i wnuczki Łokietka - Elżbiety świdnickiej: Władysław Opolczyk. Przekonał on braci, by nie rozdrabniali małego księstwa. Bracia więc do 1370 r. rządzili księstwem wspólnie. Władysław zaś panował w księstwie od 1356 do 1401 r. (choć od 1396 r. już tylko formalnie). Opole było lennem czeskim, ale Władysław swoją politykę oparł na Andegawenach panujących na Węgrzech. Popierał on Ludwika Węgierskiego i kiedy zmarł Kazimierz Wielki, a Ludwik miał zostać królem Polski, ten w zamian za wierną służbę Andegawenom, uczynił z Władysława palatyna, czyli zarządcę państwa. Władysław więc był zaraz po królu najważniejszą osobą w Polsce. Otrzymał też od Ludwika ziemię wieluńską i częstochowską (to właśnie Władysław Opolczyk ufundował jeden z najbardziej znanych klasztorów w Polsce - klasztor jasnogórski w Częstochowie i to wówczas sprowadzono tam obraz Matki Boskiej Częstochowskiej). Był również palatynem węgierskim i namiestnikiem z rąk węgierskich na Rusi Halickiej. Stosunki z władcą Polski zaczęły się psuć po śmierci Andegawena, gdy na tron został wybrany książę litewski - Jagiełło (choć są przypuszczenia, że to właśnie Opolczyk został ojcem chrzestnym Jagiełły). Opolczyk próbował wówczas zająć Kraków, chciał nawet doprowadzić do rozbioru Polski między Węgrów, Czechów i Krzyżaków, a w końcu został przez Jagiełłę pozbawiony lenn w królestwie polskim. W 1370 r. Władysław wydzielił z Księstwa Opolskiego ziemię strzelecką i dał ją we władanie swemu bratu - Bolkowi III. Gdy ten w 1382 r. zmarł pozostawiając nieletnich synów, Władysław znów mógł rządzić Strzelcami. Zmarł też Henryk niemodliński, więc Niemodlin, a także i Głogówek również trafiły w ręce Opolczyka. Ze względu na spiski Opolczyka z Krzyżakami w 1396 r. wojska polskie najechały Śląsk, zdobyły Strzelce i stawiły się pod Opolem. Wówczas synowie Bolka III dali słowo Jagielle, że przypilnują stryja, by ten przestał działać przeciwko władcy Polski. Od tego czasu w Księstwie Opolskim zaczęli rządzić Bolkowicze, a Opolczyk usunął się w cień. Zmarł 5 lat później, w 1401 r. pochowany (podobnie jak jego brat Bolko III) w kaplicy św. Anny w kościele franciszkanów w Opolu. By rozejm między Bolkowiczami a Jagiełłą był dotrzymany, król Polski przejął władzę nad Olesnem i Lublińcem (te we władanie książąt opolskich wróciły po śmierci Opolczyka czyli w 1401 r.) Najstarszy syn Bolka III - Jan Kropidło został biskupem, władzę więc w Opolu przejął jego brat - Bolesław IV (1396 r.) Trzeci z braci - Bernard został księciem w ziemi niemodlińskiej i strzeleckiej. Bolesław (Bolko) IV również prowadził politykę wrogą Jagielle, współpracując z królami czeskimi Wacławem IV, a potem Zygmuntem Luksemburczykiem. Również spiskował o rozbiorze Polski między Cesarstwo Niemieckie a Krzyżaków. Gdy zmarła wdowa po Władysławie Opolczyku, do Księstwa Opolskiego przyłączył Głogówek. W 1419 r. w Czechach wybuchło powstanie husyckie. Husyci najechali również na Śląsk, ale Bolko IV zapewnił sobie neutralność, tym bardziej, że jego najstarszy syn - Bolko V przeszedł na husytyzm.  Bolko IV również został pochowany w kościele oo. franciszkanów, a zmarł w 1437 r. Śląsk w rękach husytów Bolko V wykorzystując wojny husyckie jeszcze w latach 20-tych XV w. zaczął jednoczyć śląskie ziemie. Na Dolnym Śląsku były już wtedy wyraźne wpływy kultury niemieckiej. To było również powodem przyjęcia przez księcia nauki Jana Husa, który przypisywał dużą wagę sprawom narodowościowym. W ten sposób Bolko chciał się przeciwstawić postępującej germanizacji i zanikaniu świadomości lokalnej. W czasach wojen husyckich książę działając po stronie husytów zajął Ujazd, Strzelce, Koźle, Pyskowice.  Wyprawił się też w 1430 r. razem z husytami do Częstochowy i spalił klasztor jasnogórski. W 1450 r. stryj Bernard (który nie miał dzieci), przekazał Bolkowi księstwo niemodlińskie i strzeleckie, a pięć lat później bratanek przejął też Olesno. Za walki i zagarnianie ziem biskupich w 1443 r. został ekskomunikowany. Do czasu swojej śmierci - 1460 r. Księstwo Opolskie podczas rządów Bolka V było księstwem niezależnym. Bolko podobnie jak stryj Bernard również zmarł nie pozostawiwszy potomka, a został pochowany w kościele oo. franciszkanów w Głogówku. Śląsk w rękach Węgrów Gdy Księstwem Niemodlińskim i Strzeleckim władał Bolko V, po śmierci Bolka IV  (1437 r.) w Opolu zaczął rządzić Mikołaj I (syn Bolka IV a brat Bolka V; najpierw razem z trzecim bratem: Janem I, a po jego śmierci w 1439 r. samodzielnie). Opolem władał do dnia swojej śmierci - 1476 r. Po śmierci Bolka V w 1460 r. przejął wszystkie jego ziemie, w ten sposób Księstwo Opolskie znów stało się wielkie jak w 1281 r. Ze względu na plany, by król Polski Kazimierz Jagiellończyk został jednocześnie królem Czech, Mikołaj I w 1438 r. złożył hołd lenny Kazimierzowi, ale gdy królem Czech został Albrecht II Habsburg (książę Austrii i król Niemiec, Węgier oraz Czech) to zwrócił się w stronę Habsburga. Albrecht był ojcem Elżbiety Rakuszanki (Habsburżanki), która została żoną Kazimierza Jagiellończyka. Elżbieta nazywana jest w historii "matką królów", bo koronowano 4 jej synów. Albrecht długo nie królował; w 1439 r. zmarł na czerwonkę, którą się zaraził od swoich rycerzy. Po nim na czeski tron wstąpił Władysław Pogrobowiec, również Habsburg (1440-1457 r.), a po jego śmierci - Jerzy z Podiebradu 1458 -1471 r.) Jerzy był pierwszym europejskim królem, który odrzucił wyznanie katolickie. Przyjął husytyzm, za co został ekskomunikowany, a w wyniku wojny domowej i przychylności cesarskiej na czeski tron w 1469 r. wybrany został Maciej Korwin - król Węgier. Jerzy nie pogodził się z tym wyborem i do dnia śmierci w 1471 r. Czechy trwały w wojnie domowej między dwoma władcami. Maciej Korwin władcą Czech i Węgier był do dnia swojej śmierci w 1490 r., choć przez wiele lat musiał walczyć o czeski tron także z Władysławem - synem Kazimierza Jagiellończyka, w którym płynęła habsburska krew (matka Elżbieta Habsburżanka). Władysław z resztą po śmierci Korwina został królem Węgier i Czech. 8. czerwca 1469 r. Mikołaj I złożył hołd lenny Maciejowi Korwinowi, królowi węgierskiemu i monarsze czeskiemu. Za czasów panowania Korwina Węgry przeżywają swoją największą świetność. Już w 1464 r. przyłączył on do Węgier Śląsk, a później Łużyce i Morawy. W latach 1474-81 Korwin generalnym starostą Śląska i Łużyc uczynił magnata węgierskiego Stefana Zapoylę. Zapoyla razem z Jerzym von Steinem piastowali także urząd starosty ksiestwa jaworsko-świdnickiego. Książę opolski Mikołaj I umarł w 1476 r. i pochowany został w kaplicy św. Anny w kościele oo. franciszkanów w Opolu. Po jego śmierci Księstwami: Opolskim, Strzeleckim, Niemodlińskim i Brzeskim zaczęli rządzić jego synowie: Ludwik, Jan II Dobry i Mikołaj II. Ludwik zmarł szybko (podobno jeszcze w 1476 r.) Były to czasy, gdy o tron czeski i węgierski walczyli Maciej Korwin i Władysław Jagiellończyk. Jan II Dobry i Mikołaj II opowiedzieli się za Jagiellończykiem, dlatego zostali w 1487 r. uwięzieni w Koźlu. Wolność odzyskali po zapłaceniu 15000 złotych węgierskich.  Śląsk znów czeski W roku 1490 Maciej Korwin zmarł i wtedy to skończyło się węgierskie panowanie na Śląsku, a kraina ta znów dostała się pod wpływy czeskie. W 1497 r. podczas zjazdu w Nysie z niewiadomych powodów Mikołaj II chciał ugodzić sztyletem księcia Kazimierza II cieszyńskiego i biskupa wrocławskiego Jana Rotha. Został szybko schwytany, bezprawnie osądzony i ścięty mieczem (bezprawnie, bo księcia mógł sądzić jedynie król). Jan Dobry próbował zorganizować wyprawę chcąc pomścić brata, ale powstrzymał go król Czech i Węgier - Władysław Jagiellończyk (król nie chciał doprowadzić do wojny domowej na Śląsku). Jan II Dobry w ciągu kilkudziesięciu lat zdołał opanować prawie cały Górny Śląsk (za wyjątkiem ziemi cieszyńskiej i Oświecimia, który został przyłączony do Polski). Do Opola przyłączył Bytom i ziemię kozielską, a następnie Księstwo Raciborskie. W ten sposób jego państwo sięgało od Ścinawy Niemodlińskiej i Nysy Kłodzkiej na zachodzie po Sudety i Wisłę na południu, granicząc z Polską na wschodzie i północy. Był to obszar 12000 km kwadratowych. Był księciem, który utrzymywał bardzo dobre kontakty z królami Polski (Janem Olbrachtem, Aleksandrem i Zygmuntem Starym) i był z Polską bardzo związany. Jan II Dobry zmarł 27 marca 1532 r. w Raciborzu, a został pochowany w opolskiej katedrze. W dniu jego śmierci wygasła linia piastowska władców Księstwa Raciborsko-Opolskiego. I pomimo, że trwały jeszcze dwie linie Piastów śląskich: cieszyńska (która wygasła podczas wojny trzydziestoletniej) i legnicko-brzeska (ostatni Piast Jerzy Wilhelm zmarł w wieku 15 lat w 1675 r.), to po śmierci Jana Dobrego książęta piastowscy ukazywali wielką uległość wobec Habsburgów. Zaczynało się więc na Śląsku panowanie pod okiem Austrii.